Afgelopen maandag was ik in Rotterdam bij de AppleShop om wat te weten te komen over draadloos internetten. Ben wel wat te weten gekomen, maar het was toch niet zo bevredigend, dus met een beetje katerig gevoel ging ik naar buiten. Stond een beetje duf voor het Centraal Station en zag toen plotseling de borden met reclame voor het Rotterdams Filmfestival. Ik besloot, nu ik toch kon doen en laten wat ik wilde, een filmpje te pakken. Ik ben als geboren Rotterdammer al meer dan 10 keer op het Haagse NorthSeaFestival geweest, maar nog nooit een keer op het Rotterrdamse Festival. Huub Bals zou zich omdraaien in zijn graf.
Kwart over twee liep ik Pathe aan het Doelenplein binnen en merkte al snel dat je een zelfde gevoel kreeg als bij het NorthSea. Er zit iets in de lucht en als je aan een tafeltje zit en je luistert als buitenstaander naar je buren, dan gaat het over films die je absoluut gezien moet hebben. ik had alle tijd om mijn keuze te maken want alle volgende films zouden pas om drie uur beginnen. Ik besloot zoals voorspelbaar was iets te zoeken wat met Amerika te maken had. Ik viel met de keuze voor Dame La Mano precies met mijn neus in de boter. Een documentaire van Heddy Honigmann, een Nederlandse cineaste, over Cubanen in New York/New Jersey. In de film worden een tiental Cubanen gevolgd in hun dagelijks leven als taxichauffeur, kok, werknemer in een chemiefabriek, dansleraar. Wat ze gemeenschappelijk hebben is hun heimwee naar Cuba en hun liefde voor de Rumba en andere Cubaanse muziek. De taxichauffeur blijkt een afgestudeerde pianist te zijn die zondags in het Cubaanse Cafe danst,zingt en de claves bespeelt (twee stokjes die alleen de maat aangeven). Wat opvalt is de enorme vitaliteit van de oudere Cubanen in de film. Net als Ibrahim Ferrer zie je 60plussers en 80plussers swingen en zingen. Hilarisch is het als Heddy in haar beste Spaans ongelovig vraagt aan een 83jarige of hij nog sex heeft.Hij zelf wordt er een beetje verlegen van maar zijn 61jarige zoon onthuld met een mengeling van trots en jaloezie, dat zijn vader nog een vriendin heeft van 35 jaar. De hele film riep herinneringen op aan het concert van de Bonavista Social Club in Carre in Amsterdam, dat we samen met onze vrienden Joop en Renee bezocht hebben. Ik weet niet of we de tijd hebben om naar dit cafe in New Jersey te gaan, maar deze film heeft er weer een reisdoel aan toegevoegd.