“It increases my paranoia, like looking in my mirror an seeing a police car.” De hele zaal werd wild toen David Crosby aan het einde van het concert deze regel zong uit Almost Cut My Hair van de cd Deja Vu uit 1972. Met recht een Deja Vu. Nog steeds aktueel, en zijn stem nog steeds met dezelfde kracht als 32 jaar geleden. Het laatste nummer sloot hij af met “Er zijn twee redenen waarom we dit nummer spelen, 1We vinden dit een goed nummer, 2 Dat we het nooit zullen vergeten." Om daarna met twee scheurende gitaren het intro van Neil Young’s Ohio in te zetten. De hele zaal stond toen al op zijn kop. 62 of 32 het maakte niemand in de zaal wat uit hoe oud The Croz was. Hij zelf dacht daar zelf soms wat anders over.”Er zijn maar weinig voordelen als je ouder bent dan 30, een ervan is dat je genoeg liedjes hebt om uit te kiezen.” In zijn geval ging dat terug tot 1964.
Eerder die dag wilde we om half vijf de kaartjes ophalen die we maandag via het internet besteld hadden, maar de kassa ging pas om half zeven open, dus even aan de achterkant van het theater gekeken of er nog volk op het toneel was. CPR bleek net aan het soundchecken te zijn. Niet helemaal ongewend om backstage te lopen, ging ik in de coulissen staan en begon te fotograferen als of ik bij de crew hoorde. Achteraf bleek dit pure mazzel, want het was tijdens het concert verboden om te fotograferen. Dus voordat het concert begon, kon mijn avond niet meer stuk.
Maar bijna hadden wij deze indrukwekkende dag gemist, toen we ‘s ochtends merkte dat ik de vorige dag de koplampen had aangelaten, toen we met te veel haast Washington waren ingelopen. Eerst bij een sportschool tegenover het parkeerterrein gevraagd of we konden bellen naar een garage. “Wacht ik geef je wel een jump.” zei het meisje achter de kassa. Ik vertelde dat het wel een zware moter was. “Geef niet want ik heb een terreinwagen.” Helaas lukte het niet, omdat de we een soort Gamma startkabels gebruikte. Ik had toen ik de kabels zag al mijn twijfels, maar zoveel goede wil, kun je onmogelijk afwijzen. “Er is nog een kleine garage drie straten verderop, misschien kunnen die je slepen en bekijken wat er aan de hand is.” vertelde Talia van de sportschool. Het bleek inderdaad een hele kleine garage, die ene monteur die er zat kon onmogelijk zijn post verlaten. We konden wel een accu kopen. Een taxichauffeur had het gesprek opgevangen en bood aan om ons te helpen voor 20 dollar. Veel keus hadden we niet, maar ik zei: “Als het niet lukt, betaal ik alleen het ritje.
“Sounds fair.” Wonderwel reden we Frederick al om 1 uur ‘s middag binnen.