Ik dacht dat de 1 minuut stilte die ze in de bijna voltallige Senaat hielden was om iedereen de gelegenheid te geven om te bidden. Maar het werd al snel duidelijk dat alle alarmknoppen weer op rood stonden. “Onze medeleven gaat uit naar de bevolking van Spanje.” Beide fractieleiders benadrukte dat Terrorisme van El Quada bestreden moest
worden. Er werd zelfs gerefereerd aan 11 september. Pas toen realiseerde we ons dat,
de wereld gewoon door draait, met al het slechte nieuws wat daar bij hoort. Ik wilde al veel eerder naar buiten, want door de hitte in de senaat zakte ik een beetje weg, maar Anita had Hillary Clinton in de gang zien staan en wilde nog even blijven en inderdaad binnen een vijftal minuten kwamen bijna alle senatoren, inclusief de meeste kopstukken. Edward Kennedy zat vlak voor ons, Joe Liebermann en Hillary Clinton waren druk aan het overleggen. Ik dacht over de begroting van 2004, maar het had net zo goed over de aanslag in Spanje kunnen gaan. Op advies van Joop en Renee, twee vrienden uit Delft, die vorig jaar in Washinton waren geweest, besloten we de Gallery-tickets te nemen. Je zit dan op de publieke tribune bij de senaat en het congres. Bij het naar binnen gaan hadden we geluk dat we mochten aansluiten bij een groep leerlingen van een school uit Ohio. We waren zo langzamere hand wel gewend geraakt aan de strenge controle bij de grote symbolen van Amerika. Je riem uit je broek, batterijen uit je zak, de nieuwe iPod, sleutels, laptops, alles wat maar iets met ijzer of electriciteit te maken had moest door de scanner. Met een tissue werd er over de tassen en apparaten gewreven, waarschijnlijk voor zoeken naar explosieven. Zeer gedecideerd gaven de agenten aan wat je moest doen, maar altijd uiterst vriendelijk. De 11de september heeft volgens mij een behoorlijk trauma achtergelaten. En bij elke aanslag elders in de wereld wordt die waakzaamheid alleen maar aangewakkerd. Dat er over de huidige politieke situatie heel verscheiden wordt gedacht bleek wel tijdens het David Crosby concert. Voor ons zaten twee gepensioneerde verpleegsters. “Ik schaam me voor wat mijn land op dit moment doet. I love Holland. Jullie zijn zo veel losser, hier maken we zoveel ophef over, een blote borst op de tv. De regering is een drama.” U bent behoorlijk liberaal antwoordde ik. “Yes I am”. Ook David Crosby had een Deja Vu “I have seen this al before, it looks as the Vietnam-Days are back.” Gaf hij als commentaar tussen twee nummers.
John Kerry, de Vietnam-Veteraan van de senaat, was wel in Washington, maar niet in de senaat. Er zat wel iemand op zijn stoel en het duurde een tijd voordat we door hadden dat het niet John Kerry was. Ik vroeg nog aan mijn buurman of iemand anders in zijn plaats mocht stemmen, maar net zoals bij ons stem je op persoonlijke titel. “When you’re not here, your I or NO is gone.”