We waren net een foto wezen nemen van een bord van de Highway 1 toen een blondine
van rond de 70, met iets te veel rouge, naar ons toe kwam:”Jullie nemen twee parkeerplaatsen in beslag.” Anita zei dat het haar speet en dat we gelijk zouden vertrekken. “Ja, maar jullie hebben hem niet goed geparkeerd.” We vertelde nogmaals dat we gelijk weggingen en dat we het niet meer zouden doen. “Ik krijg straks de schuld als jullie verkeerd geparkeerd staan.” Je hoeft niet altijd grijs te zijn om dement gedrag te vertonen.
De dag ervoor hadden we ook al een aanvaring met een tweetal bejaarden. We hadden net een van de 40 bussen gemist op Kennedy Space Centre, dus het voordeel was dat we bij het instappen de beste plaatsen konden kiezen. “May I sit there”, vroeg de bejaarde die al 40 minuten achter ons had gestaan. Ik vertelde haar dat ik liever op deze plek bleef zitten en dat er nog 38 plaatsen over waren. “Helemaal geen respect meer voor de ouderen, als je bij mij in de klas had gezeten, I had corned you.”
O nee, dacht ik een gepensioneerde onderwijzeres. De medepassagiers die nu ook allemaal in de bus stonden, gniffelde een beetje om onze woordenwisseling.
“Ik heb mijn eigen klas en ik ken collega’s zoals u, maar het moet voor een hoogopgeleide toch geen moeite kosten om een stoel te kiezen uit de nog 38 die vrij zijn.” En met een “Bye the way if you can travel on your own, stay home.” sloot ik dit gesprek tussen collega’s af. Een beetje van de leg van zoveel Hollandse directheid schuifelde ze naar achteren. Florida een mooie staat altijd zon, en een hoog gehalte aan platina domme blondjes.
De Highway 1 hadden we gekozen naar aanleiding van een boek van Tom van Bergeyck. De weg is een grote aaneenschakeling van winkels en ketens. Hadden we een paar weken geleden nog nooit gehoor van Publix, Kinko, Beals, RadioShack, nu waren het onze favoriete shops en altijd aanwezig om de zoveel mile. Gigantische reclame borden voor advocaten en makelaars: “Arrested, we’re defending the wrongly accused.” of “The good-the bad and the ugle, we buy houses fast.” Rijdend over de Interstate 95 zie je niet zoveel verschil met bijvoorbeeld een Duits landschap, maar op de Highway 1 voel je bij elke mijl dat je in Amerika bent. Tot aan Dayton ging het allemaal snel met weinig stoplichten die op rood stonden, maar hoe dichter we bij Palm Beach kwamen hoe langzamer de gemiddelde snelheid werd. We besloten om het laatste stuk naar Miami maar weer de Interstate 95 te nemen om vervolgens in Miami verkeerd af te slaan, noodgedwongen door een vreemde inhaalmanouvre van een andere weggebruiker. Ook in het verkeerd zie je de invloed van het Zuid-Amerikaanse temparament terug. Maar wat al eerder bleek echt fout rijden is niet zo eenvoudig in de USA, want we zaten gelijk weer op de Highway 1. De route die ons naar Key Largo zou brengen. Het was al 11.00u ‘s avonds toen we Kampground Key Largo op reden.
“You have to wait, I have called the Cops to arrest a man.” Geduldig bleven we wachten tot we geholpen zouden worden. “You Sir, turn around” een politieagent hield mij even voor de gezochte man hier op de Kampground. “It’s Oke”. Mijn achterkant bleek niet overeen te komen met die van de voortvluchtige.”
Even later kwam de beheerder:”Sorry voor het wachten, maar we hebben problemen met een van de aanwezige. Ik heb nog een plaats, nummer 72, dat is 65 dollar.” Wel een beetje duur, maar we waren ook niet echt op tijd. “You have complete hook-up” Wat betekende dat we electriciteit, water, telefoon, internet, riolering en een eigen boot hadden aan onze prive stijger. Dit moesten we natuurlijk allemaal gaan gebruiken voordat we om 12 uur weer zouden vertrekken.