“Het is nu bijna een uur, jullie zijn net op tijd. je kan hier de spullen van de kano ophalen en terug rijden naar Nine Miles Pond, dat is elf miles hier vandaan. Dan kun je over het meer zo het Mangrove bos in.” Sorry, zei ik maar het is bijna twee uur. We waren duidelijk een uur te laat. We kregen nog een tip voor een Snake Bight Trail. Gelukkig Bight en niet Bite. Helaas voor de vriendelijke vrouwelijke Ranger besloten we niets van dit alles te doen. Kamperen en de volgende dag vroeg alsnog de kanotocht maken. Mosquito Level was Low, maar daar merkte we in de toiletten niet veel van, dus snel de hulp in geroepen van het middel “The Bite Doctor”. Die nacht in de Camper flink gepakt door een groep van Mosquito's. De levels lopen in het zuiden van de Everglades op van Low naar Bearable, Irritatable, Terrifying naar Hysterical. We zitten in het einde van het droge seizoen, dus weinig Mosquito's, maar waarom moeten we ons dan zo krabben. De volgende ochtend ook nog een spuitbus Everglade Insect Repellent gekocht, om van te voren in te spuiten, voorkomen is beter dan de Bite Doctor gebruiken. “Op het water heb je geen Mosquito's, te veel wind en ze zitten altijd op het land.” had de Ranger gezegd. Inderdaad waar, maar bij het te water laten van de kano, die op het land gestald was, waren de hoed, de lange pijpen, de lange mouwen en het reddingsvest om je nek, niet voldoende. Hadden ook nog handschoenen moeten aantrekken, bij 30 graden celsius. Toch benieuwd hoe dat hier aan toegaat in de zomer.
Met een kano varen tussen de Alligators is toch heel spannend. Je weet dat ze niks aanvallen wat groter is dan hun bek, want dat krijgen ze toch niet naar binnen, maar je weet nooit of je hun rust verstoort. En inderdaad na 5 minuten varen door een nauw slootje omringd door Mangrove ligt daar een eigenwijze Alligator in de weg en een familielid benadert van achteren de boot. Spetteren met water helpt niet. “Blijf ten aller tijden minstens 15 feet van elke vorm van WildLife” had de Ranger gezegd, maar ik vroeg me af of hij dat ook tegen de Alligators had verteld. We waren ze nu tot op 50 centimeter genaderd en het enige wat gebeurde was een Alligator die regelmatig onder water dook, ze ogen waren het enig wat permanent boven water bleef. Ik besloot om na een paar minuten toch door te varen onder protest van Anita, “Ik vind dit niet echt leuk.” Hij dook nu helemaal onder en we voelden de kano over de Alligator schuren. Toen we ze gepasseerd waren keken we om en de twee ogen waren weer boven water gekomen. Just Checking.
Daarna kwamen we in heel ondiep water waar geen Alligators kwamen, maar des te beter waren de vissen te zien, zoals de Mangrove Snapper,de Gar, een soort snoek en de Blue Gill . Na een tocht van 4 uur door de dicht begroeide Mangrove kwamen we weer bij de Alligators aan, dit keer was er voor ons beiden genoeg ruimte om te manouvreren.