De muziek: Blues mp3's

1. Cross Road Blues Robert Johnson (472kb)
2. The Bourgeois Blues Leadbelly (448kb)
3. Boom Boom John Lee Hooker (740kb)
4. I Smell Trouble Ike and Tina Turner (1Mb)
5.The Thrill Is Gone B.B.King (896kb)
6. Mojo Hand Lightning Hopkings (528kb)
7. I Got It Bad And That Ain't Good Billy Holiday (712kb)
8. You Don't Love Me Wesley "Mississippi June Bug" Jefferson, feat. Jos An Iz Geetar
9. You Gotta Move Cassandra Wilson (1,1Mb)

Bubba

"Laat maar ik doe die deur wel op slot". We waren net in het oude treinstation geweest, waar Cassandra Wilson haar Grammy Award Winning cd had opgenomen. Het was open dus we konden het niet laten om even binnen te lopen en te zien waar die schitterende opnamen gemaakt waren. Het dicht doen van de deur ging een stuk lastiger.
Bubba had ons geroepen en we staken het grasveldje over richting het Greyhound Station. "Waar komen jullie vandaan." We vertelden het. "Oh, ik had een half jaar geleden hier twee jongens, Victor en Raymond, ze kwamen voor een dag en ze zijn drie maanden gebleven, toen na een week hun geld op was, hebben ze voor mij gewerkt, great guys. Kom binnen dan kun je het Greyhound Station zien." We waren net uit het Delta Blues Museum gekomen en hadden daar helaas niks kunnen bekijken, want we kwamen pas om half zes binnen en het sloot om vijf uur.
Ik zag een Stella gitaar in de hoek van de Greyhound Station staan. "Op zo'n soort gitaar speelde Charlie Patton, Sun House and Robert Johnson in de jaren dertig. Ga gerust je gang, je kijkt er zo geinteresseerd naar." Er stond ook nog een oud versterkertje en samen met het element had je in een klap het John Lee Hooker geluid. "He dat is goed, heb je zin om morgen mee te gaan naar een Casino in Tunica. Wesley Jefferson speelt daar met zijn band, kan je alles een keer meemaken van een hele andere kant. Trouwens, als je Wesley ergens vanavond tegenkomt, niks zeggen, ik regel het wel.
De volgende ochtend stonden we zoals afgesproken om tien uur bij het busstation. "O, sorry ik heb jullie lopen zoeken.Ik ben zelfs naar de Wall-Mart gereden, maar jullie waren er niet. Ik heb me vergist we hadden eigenlijk om half tien moeten vertrekken. Ik was al onderweg, maar ik ben terug gegaan, want kon jullie niet achter laten." We scheurden over Highway 61 om de verloren tijd nog enigzins goed te maken. Tijdens het rijden was Bubba nog aan het bellen. Mensen op zijn kantoor kregen nog te horen waar sleutels lagen, Bluesgitaristen werden nog even gebeld met verontschuldigingen dat hij ze niet eeerder had gebeld en telefonisch werd er ook nog even een ongedekte cheque van 2000 dollar uitgeschreven. Als ze vandaag niet cash betalen, ben ik klaar voor de gevangenis hier in de buurt. Je weet dat het liedje de Midnight Special over de zondagavond trein naar Clarksdale gaat, die de boeven naar de gevangenis brengt.
In het Casino was een groep van 350 man die een meeting hadden over Human Resource. Het thema was vreemd genoeg of niet, "Don't get the Blues". Waarschijnlijk tijdens de werkuren. Wesley's band was de entertainment voor die ochtend. "Lady's and Gentleman we have a special guest from the Netherlands, hij komt speciaal over voor het Juke Joint Festival en zal straks met de band spelen." Bubba was duidelijk iemand die vond dat de waarheid een goed verhaal niet in de weg mocht zitten. Naar mate het moment aanbrak dat ik moest spelen en Anita druk bezig was T-Shirt te verkopen met opdruk van het Juke Joint Festival, werd Bubba steeds zenuwachtiger. "We hadden de Stella mee moeten nemen, ik weet niet of je van Big T de gitaar mag lenen, heb je wel eens electrisch gespeeld. We hadden over van alles gesproken, maar geen moment over het feit of ik ooit wel eens met een band had gespeeld. Maar het was voor de jongens helemaal geen probleem, zoals wel vaker zijn de ambitieuze talentloze veel problematischer. "We zijn hier op vakantie en dat kunt wel horen aan mijn accent. Ik heb zoveel gehoord over John Lee Hooker en Ike Turner en Bessie Smith dat we wel langs Clarksdale moesten en nu sta ik hier met deze fantastische blues band." Iedereen applaudiseerde, maar ik had nog geen noot gespeeld en of de gitaar wel goed was afgesteld voor mij wist ik ook niet. "Zeker in de toonsoort E", zei Wilburn "Bass", ik knikte.
Een half uur later zaten we al weer in de auto op Highway 61 op de terugweg. "Man, ze applaudiseerde voor je." Ik antwoordde dat ik dat wel gewend was. "Do you wanna walk from here, with this attitude."

Klik op de foto's

Juke Joint

We waren te laat voor het Blues Museum, maar de directrice had nog genoeg tijd om ons uit te leggen waar de beste Juke Joints waren voor live muziek. "Ga naar Sarah's Kitchen, het is anders dan wat je gewend bent , maar de sfeer is brilliant, misschien zie ik jullie nog vanavond." We liepen daarna door, wat eens een welvarend Downtown was. Maar sinds de twintiger jaren werd het werk op de cottonfields steeds mechanischer. Issaquena Road was de Beale Street van Clarksdale. In die hoofdstraat alleen waren al 35 Juke Joints, waar je in het eerste deel van de zaak broodjes kon krijgen, verderop pool kon spelen, daarna was de moonshine verkrijgbaar, om uiteindelijk achter in de zaak de Creoolse schoonheden te hebben. Robert Birdsong, een van de "locals" vertelde, dat zwarte meisjes problemen hadden met de blanke mannen en de blanke meisjes weer problemen met de zwarte mannen, maar dat Creoolse dames nooit problemen hadden. "Hier werden wedstrijden gehouden tussen gitaristen van de cottonfield met de gevestigde namen van Beale Street Memphis. De Beale street jongens kregen op deze manier de nieuwste nummers en licks te horen en jatten die voor hun eigen shows, zodat als de jonge gasten naar Beale Street kwamen hun nummers en licks al bekend waren. Mijn vader verbood me om over het spoor te gaan, dus je weet wel wat ik deed toen ik mijn eerste fietsje had."
Robert Birdsong was geboren en getogen in Clarksdale."Ik sprak Ike Turner een tijd geleden en vroeg hem of het verhaal klopte dat hij gitaar had leren spelen in een Juke Joint."
"Ja elke keer als ik bier dronk, ik was 13, stuurde ze me weg, maar voordat ik weg moest leerde ze me 1 akkoord en de volgend keer weer een en zo heb ik gitaar leren spelen."
Bij Sarah's Kitchen was Razorblade de master of ceremony and liet jonge en oude gasten samen spelen. Ik vroeg of ze whiskey verkochten."Nee, maar als je het zelf bij je hebt of in je auto, mag je het mee naar binnen nemen." We vroegen of we nog wat te eten konden krijgen, maar deze 67 jaar oude kokkin had vanochtend al ontbijt klaar gemaakt en vond het voor de rest van de dag wel weer genoeg. Half twaalf kwam de directice van het museum nog binnen. "He jullie hebben het nog kunnen vinden, good for you, weten jullie al waar je de Camper neerzet, want ik zou hem niet op Issaquena Road laten staan. Rij maar achter mij aan straks dan breng ik jullie naar de Wall-Mart, daar kun je gratis staan en er staan genoeg andere Campers."

Klik op de foto's

Jammin Juke Joints

Big T, Joe "Ice Man", Wilburn "Bass", Dr Mike, "Super Chikaw", Raiserblade, Wesley "Mississippi June Bug" Jefferson,Frankie Lee. Mooie namen om mee samen te spelen en dan niet te vergeten een meisje van 12 jaar Jacquline met haar eigen Blues Bar op een van de ruigste plaatsen van Clarksdale, wat tussen haakjes de hoogste criminaliteits cijfers heeft van de hele USA.
Frankie Lee een blues legende die de afgelopen 3 weken met Elvis Costello hier heeft opgenomen, zei het ook nog eens, we moeten oppassen dat we niet voor de 3de keer een generatie verliezen. Sarah's Kitchen is een plaats voor jonge gasten om iets positiefs te doen.Elke dag wordt er wel ergens in Mississippi een lijk gevonden.Ik moest even aan de moordcijfers van Rotterdam denken. Dat waren er ook 350 het afgelopen jaar.

Klik op de foto's

Hobson Plantation

"We maken winst dit jaar, want we verliezen minder dan het vorige jaar." De eigenaar van de Hobson Plantation heeft de oude plantage omgebouwd tot een soort motel. "They did it Tastefully Tacky" zoals een van de gasten het omschreef. Zes oude hutten die omgebouwd zijn tot kamers. The Shack Up inn of zoals ze het nu noemen de Six Shack.

Klik op de foto's

Rock His House

Na een hele nacht jammen op zeven verschillende locaties, moesten we om zes uur 's ochtends op, want vanuit Breda kreeg ik telefonisch de eerste cd van The Watcher van Piet Tak uitgereikt. Nu we zo vroeg op waren besloten we naar de swinging Church of Christ te gaan. Het deed me gelijk aan het North Sea Jazz Festial denken als een van de zangeressen een gospel zong.
Pompende Hammond B3 met maar liefst 3 joekels van kasten hoog aan de muur, een stuwende drum, scheurende saxen en horns en een koor van 17 gillende mannen en vrouwen. Om de zaak af te maken was er een predikant uit Atlanta overgekomen, die zijn handen vol had aan een draadloze microfoon om de hele kerk te kunnen opzwepen, een handdoek die al het zweet van zijn voorhoofd moest vegen en een hand die hij te kort kwam om ze broek op te hijsen die te vaak door alle drukke gebaren van zijn iets te ronde buik af zakte. Mijn advies zou bretels zijn.
Al onze zonden van de Crossroad weggespoeld Hallaluja.