We waren net gaan zitten toen de de lucht dusdanig van kleur veranderde dat het nut van elke zonnebril totaal overbodig was. “We zijn extra vroeg begonnen met onze set, want gisteren konden we na een setje jigs stoppen.” vertelde de violiste van Morgan’s Set uit Nova Scotia. Ze wisten toen nog niet dat ze nu, na het derde nummer al moesten inpakken. We vluchtten een coffeeshop in, maar het was duidelijk dat het International Festival in LaFayette dit keer al om drie uur zou stoppen. Na een uur was de regenbui van een Hollands niveau, zodat we snel naar de wagen konden, zonder helemaal te verzuipen.
Tot onze schrik merkten we dat we serieuze lekkage hadden achter en voorin de Camper.
Omdat we thuis bij een extreme hoosbui ook in de weer moeten met emmers, was het een herkenbaar gevoel toen we bezig waren met teiltjes en dweiltjes. “Komen jullie helemaal uit New York”, begon een dronken vrouw, verlegen om een praatje. Ik probeerde haar zo vriendelijk mogelijk af te wimpelen, terwijl ik mijn Joni Mitchell foto van Jack Robinson probeerde te redden van deze zondvloed. Toen we eindelijk onderweg waren bleek een dun antennekabeltje van het 24MC bakkie een perfecte toegangsweg voor een permanente stroom bij de linker portier. Iemand had het snoer gewoon via de bovenkant van de portier naar binnen laten lopen. Met behulp van kleenex doekjes en een teiltje links van mijn gaspendaal probeerde we de water toevoer een beetje te kanaliseren. De woorden “Ik wil iets doen met watermanagement” van onze prins kregen voor mij nu een diepere betekenis.
Toen we half twaalf New Orleans in reden, wisten we dat de enige plek om te overnachten een Wal-Mart parkeerplaats was, hier mag je de Camper altijd parkeren. “Je moet hier links af en bij het eerste stoplicht rechts en als je over de brug bent gelijk weer rechts.” Had de jongen bij de benzinepomp mij net uitgelegd. “Als je de deur hard dicht slaat, knelt het rubber van de portier het draadje dusdanig af, zodat het niet meer lekt.” Had ik Anita net uitgelegd. Het werkte perfect onder de overkapping van een pompstation. Maar het irritatie level werd al snel High toen Anita opmerkte, dat ik eens naar links moest kijken. Een mini Niagra Falls stroomde nu langs mijn portier naar binnen. Een leuke theorie. Toen we na de brug niet rechtsaf konden, omdat er een gigantische plas stond, waar in het midden een auto was blijven steken met afgeslagen motor, besloten we rechtdoor te gaan. Uiteindelijk kwamen we via allerlei achterbuurten waar stoppen om de weg te vragen geen optie was, weer op Highway 61, maar nu weer richting Memphis. Uit pure wanhoop de wagen geparkeerd op een parkeerterrein met enige verlichting. Pal voor een ons onbekende supermarktketen die ook 24 uur per dag open is. “Zullen we nog even yoghurt halen”, stelde Anita om kwart over een ‘s nachts voor.
Om twee uur lagen we eindelijk te slapen voor “Sav a Center”, maar om half vijf werden we gewekt door twee kloppen op de deur. “Onze security camera heeft jullie Camper opgepikt,” zei een van de bewakers, “en om geen problemen met mijn baas te krijgen, wil ik jullie vragen de wagen twee rijen verder te parkeren. Jullie hoeven niet weg, maar herhaal dit om zeven uur nog een keer. Have a good night.”