“He, ik heb net gisteren mijn Camper gewassen.” zei ik niet echt vriendelijk. Ik had net de wagen aan de andere kant van de parkeerplaats gezet, want een manager had iemand de opdracht gegeven om met een blower al het stof van het parkeerterrein te blazen. Het was zes uur in de ochtend en dat wij daar stonden was gewoon pech. Ik ben uit pure frustratie maar de Wall-Mart ingegaan om daar een legale pispaal te vinden.
“Je gaat toch niet met dat teiltje de ruiten wassen, wordt nou eens volwassen.” Maar ik kon het niet laten. Ik was nog niet klaar met de voorruit of de kleine Mexicaan kwam zijn verontschuldigingen aanbieden. “Sorry it’s my job. Shall I clean your window sir.” Ik had nu al spijt. Ik legde hem uit dat het geen punt was en loog dat ik vanwege de veiligheid de ramen aan het wassen was. “Sorry it’s my job.” Plotseling kwamen allerlei beelden van de Film Greendale weer naar boven waarin Neil Young op een mooie, rauwe wijze de manieren van Corparete America aan de kaak stelt. Hier stond het levende bewijs voor me. Iemand die zijn best deed om een marginaal bestaan op te bouwen in zijn nieuwe vaderland.
“Let’s save the earth for our childeren”, had Neil Young gezongen en de Goverment en Corparete America hadden er flink van langs gekregen. Een film die je meezuigt en een zaal met “Old Softies” zoals ik, die allemaal een Deja Vu hadden.