“Van Phoenix naar Las Vegas kom je langs Sun City, het grootste rijke bejaardengettho van de VS, een soort Centerparcs for life, no kids, no dogs. Griezelig.” Had Joost, een vriend uit Noord-Holland ons in een email geschreven, maar toen we koffie gingen drinken in Starbucks en een oma van rond de zeventig met een ketting om de ene enkel en een horloge om de andere enkel zagen, werd het echt creepy. “Ik ben vanochtend naar de kapper geweest,” het was zondag,”maar mijn rechterkant zak een beetje in.” Haar vriendin van ongeveer dezelfde leeftijd met een kapsel als een rode tomaat, antwoordde met “Mmmmmhuh” en het kon zowel een bevestiging als een ontkenning zijn, de enige man aan hun tafel had nog het meest weg van David, de man van Hyacint Buckett. Ook hier you need to keep up appearances.
Een aantal miles verder was er weer een “gated community”, Arizona State Prison. Hele aparte verkeersborden in dit gedeelte van Arizon. “Don’t Stop, don’t pick up Hitchhickers”
“Verder langs deze zeer eenzame weg ligt een plaatsje Wikieup, 5 huizen, dat Rattlesnake capital of the world is. Hier serveren ze gegrilde ratelslang.” Alle goede raad van Joost opgevolgd en de Rattle Snake gegeten en het gratis T-Shirt zorgde ervoor dat het nog de moeite waard was, er zit wel heel weinig vlees aan zo'n slang, smaakt een beetje naar kip, maar dan taaier en niet veel meer dan 15 gram.
Vervolgens doorgereden over een stukje historische Route 66 bij Kingman, de kronkelige tweebaansweg langs rijen brievenbussen waarvan je de eigenaren in geen velden of wegen kon zien, eindigde voor ons in het spookstadje Oatman.
Toen we uiteindelijk om 9 uur bij de Hoover Dam aankwamen en de auto uit wilden, kregen we de contactsleutels met geen mogelijkheid omgedraaid. Een hele dag rijden in een temperatuur ver boven de 110 graden Fahrenheit had het metaal waarschijnlijk doen uitzetten. Van pure ellende maar door gereden naar Las Vegas in de hoop dat het probleem vanzelf over zou gaan.
Toen we met een laatste bocht de bergen uitreden, was Las Vegas een zee van licht in de donkere woestijn, maar het probleem met de sleutel was gebleven. Uit pure frustratie maar over de Strip gereden. “Desnoods rijden we net zo lang over de Strip tot de benzine op is.” zei Anita. Uiteindelijk met brute kracht de sleutel omgedraaid, met de kans op een gebroken sleutel, maar Las Vegas is de stad voor de geluksvogels. Ik had wel door dat mijn beschermengel Gabriel, het nu wel welletjes vond en naar huis was gegaan. De eenarmige bandiet daarom maar met rust gelaten.