“Gelieve geen foto’s te nemen, daar een aantal leden van de Big Band vallen onder het “Withness Protection Program.” Chuck Funn, de leider van de Baltimore Big Band had het beste voor met de zijn bandleden. We waren de enige blanken in een van de ruigste buurten van Baltimore, waar Billy Holiday een groot deel van haar leven doorbracht. Sinds 1860 organiseert de gemeente in de zomermaanden concerten voor de community. David had ons eerst meegenomen naar het conservatorium, waar hij zijn opleiding had gekregen. “Ik ben hier in geen 20 jaar meer geweest”. Aan de muur hingen allemaal zwart/wit foto’s van succesvolle studenten en docenten. Die als ze niet op school waren, on the road waren in de VS of Europa.
“Ik weet nog dat we een keer met Chuck moesten spelen en een van de solo danseressen geen woord met de bandleden wisselden. Een echte would be diva. De eerste avond speelden we haar solo zo snel dat ze als een bromtol over het podium scheerde en de tweede avond zo langzaam dat een slak nog snel leek. De derde avond kwam ze met gebak voor de band. Timing is everything.”
Net als de avond ervoor moest het concert halverwege worden gestopt in verband met de regen. Niemand die daar een probleem mee had. Gelukkig kwam de band elke keer toch nog toe aan Charles Mingus nummer Moaning.
“Wie wil dat we volgend jaar weer een gratis concert geven in deze wijk, moet even een handtekening zetten.” sloot Chuck de avond nog vlug af, voordat alle muzikanten hun spullen snel naar de auto’s brachten.