“Go away” ,“Clear the stage”, “Hurry up, I’m getting tired”, “Get off the stage” en het normale boe geroep, waren de ingredienten waarbij de mindere goden ,van de moeder van alle open mics, van het podium werden geschreeuw.
Bij een van de zangeressen onstond er een soort verbale veldslag tussen de meegebrachte fans en een groep non-fans in de rij achter mij.
“Jullie hebben haar gered” riep de MC na afloop van haar optreden. “Bij elk boeh van achter uit de zaal, riepen jullie: “Ga door.”
Wij waren niet de enige zes die verrast waren door het meedogenloze beoordelingssysteem. Vlak voor mij zat een Moeder met haar gezin uit de buurt van Peekskill, die net zo verrast was als wij. “Ik probeerde mijn dochter nog te laten zitten, maar ze riep dat, dat zo hoorde.” Swingend, gillend en zwaaiend naar het bordje Exit boven de nooduitgang maakte die dochter duidelijk waar de niet gewaardeerd artiest naar toe moest.
Een zanger startte een jazzbalad met een zekere toondoofheid, 5 seconde later stond de zaal op zijn kop, 15 seconde later was het podium vrij voor een nieuwe kandidaat. “Hij kreeg niet eens een kans.” riep Anita, maar de MC had het duidelijk gezegd. “We behandelen iedereen met respect, ongeacht kleur, religie of karakter tot het tegendeel wordt bewezen. Alleen talent telt.”
De drie toppers van de avond kregen die zelfde zaal aan hun voeten, net zo luidruchtig werd er gejuiched, alsof Whitney Houston zelf op het podium stond.