“Zijn jullie koffers er ook nog niet”, zei onze buurman die ook al ruim een half uur op zijn koffers zat te wachten, terwijl de rest van passagiers van ons vliegtuig zich al bij de douane had gemeld. Helemaal onverwachts was het niet, want de grote tas die we voor $18,- op de 28ste straat in New York hadden gekocht, leek niet de allersterkste tas die we hadden afgegeven op JFK. “En toen kwamen eerst mijn onderbroeken over de lopende band en daarna mijn sokken, broeken en boeken en als laatste mijn koffer in twee delen.” Had John, de broer van Anita ons al eens verteld. Zo’n beeld verwachtte ik eigenlijk ook. Dat de gitaarkoffer niet op tijd zou zijn had ik wel verwacht. Bij een overstap van minder dan een uur in Londen, leek het mij bijna onmogelijk om bij code oranje alle koffers zo snel te controleren. Zeker als er geen gitaar maar schoenen in de koffer zitten. Na het invullen van alle formulieren konden we dan eindelijk na vier uur het vliegveld verlaten.
Een geluk bij een ongeluk dat we nu maar twee zware koffers hoefden te sjouwen inplaats van vier. Maar het blijft eng als je al je souveniers en ingelijste foto’s nog niet hebt. Gelukkig had ik mijn twee gitaren via DHL laten verschepen, dus die waren verzekerd en via het internet met trackingnummers te volgen. Je kon exact zien waar ze waren. Gelukkig kwamen drie dagen later de tassen en koffers met souvenirs aan. Via het internet was toen ook duidelijk dat een gitaar op schema zat, maar de andere de eerste paar miles naar New Jersey nog wel vooruit was gegaan, maar daarna niet meer van zijn plek was gekomen. Een batterijtje om de voorversterker in de gitaar van stroom te voorzien kan bij code oranje in New York City heel gemakkelijk voor vertraging zorgen, maar tien dagen voor een spoedbezorging die normaal binnen 4 dagen geleverd wordt geeft toch meer spanning dan je lief is. De oudste gitaar uit 1947 kwam als eerste en toen ik uiteindelijk ook de laatste kon aansluiten op mijn versterker bleek dat alle spullen heel waren aangekomen. verdelen.