"Neem, je nou nog een koordje voor je bril, zodat je hem niet verliest." Ik hoor het Anita nog zeggen toen ik ontdekte dat ik mijn bril was verloren na de val uit de kayak.
We waren in het Ozak National Scenic Riverwaypark. We hadden al in kano's gezeten in de Everglades tussen de alligators en op snelle stroomversnellingen van de Rio Grande, dus zo tochtje op de rustige Current River was easy-piecy. "Doe die camera nou weg, want er komt een stroomversnelling." Ik was de tas met al onze waardevolle spullen in een rood netje aan het doen, zodat dat bij elkaar zat, toen we de eerste boomstam raakte, de kayak kwam dwars op de rivier te staan en raakte de volgende boomstam. In de bij geleverde handleiding, die we pas na de tocht gelezen hebben, stond: "Zorg dat als de kayak kantelt u niet tussen de vollopende boot en het obstakel terecht komt. Wij vielen er aan de goede kant uit. In een flits zag ik het rode netje en de plastic zak met eten en kon die nog net op tijd grijpen. "Duw de kayak naar de kant." schreeuwde ik naar Anita, om daarna achter een zitkussentje aan te zwemmen, wat in een stroomversnelling niet meevalt. Toen ik het kussentje had, kwam een groene appel uit onze proviand voorbij, nu ik de smaak van het redden echt te pakken had, kon ik de appel niet aan zijn lot overlaten.
Even later waren we onze vliegtickets, creditcards, paspoorten en rijbewijzen aan het drogen op het kiezelstenen, samen met de rest van onze spullen. Slechts in onze onderbroeken stonden we daar in de middel of Nowhere. Van alle onze spullen was alleen mijn bril solo stroomafwaarts gegaan. We stonden nog te shaken, realiserend hoeveel geluk we hadden gehad. Niks belangrijks kwijt en wij zelf ongedeerd. Zelfs de Fuji-wegwerpcamera bleek na te zijn opgedroogd weer te werken. Na een uur besloten we de tocht voort te zetten, we waren tenslotte pas 5 minuten onderweg van een drie uur durende tocht. Bij gebleken ongeschiktheid moest ik mijn plaats achter in de kayak nu overlaten aan de stuurvrouw met de meeste boot ervaringen. Verder besloten we de kussens niet op het zitbankje te leggen, maar op de bodem van de boot, zodat we nu veel stabieler waren. Toen we eindelijk ons zelfvertrouwen weer terug hadden, konden we volop genieten van de waterslangen, adelaars en honderden schildpadden die we zagen op de rotsen en boomstronken in het water. "He, jullie hebben de boot achterste voren gebruikt." riep de eigenaar van de boot nadat hij de kayak op de wal had getrokken. Ik vroeg of dat erg was. "Het maakt een verschil bij het manoevreren."