Lexington, Kentucky is het hart van Blue Grass Country. Naast de muziek zijn whiskey en paarden hier de twee belangrijkste zaken. Kleine universiteitssteden hebben altijd de gezelligheid van veel jeugd op straat en een menselijke schaal die als passant te behappen is. Vaak zijn het nog steden waar je een trottoir vindt naast de weg, in tegenstelling tot de nieuwbouw wijken in suburbia waar wandelen verboden lijkt. Uit een Amerikaans onderzoek blijkt dat de Amerikaan gemiddeld 127.750 meter per jaar loopt, wat neer komt op 350 meter per dag. Met het lopen van de parkeerplaats naar de lokale library bleven we nog net binnen de Amerikaanse normen. De bieb was schitterend, met gratis wireless internet en een gigantische slinger van Foucalt in het midden van het gebouw, die de volle 5 verdiepingen van het gebouw gebruikte om te slingeren. Timothy, een medewerker van de bieb, gaf ons advies om naar Natasja's te gaan, een eethuis dat gerund werd door een Oekrainse vrouw. Inderdaad heerlijk eten en een kennismaking met een van de beste whiskey's die Amerika maakt, de Woodford Reserve. Daarna opzoek gegaan naar live muziek, want de artiesten die bij Natasja's zouden spelen, lieten het afweten. In de Lonely Planet gekeken welke cafe's er open waren met live muziek. A1A was inmiddels opgedoekt en we kwamen, na een omzwerving van aanzienlijk meer dan 350 meter terecht in de Cheapside. De band verontschuldigde zich voor het feit dat ze te laat begonnen. Gelukkig voor ons want wij hadden hierdoor niks gemist. Wat me gelijk opviel was dat de gitarist ook een Dean gitaar had, een nieuw Koreaans merk. De hoeveelheid effectpedalen die hij gebruikte getuigde duidelijk van territorium drift. Verder bestond de band nog uit een drummer, bas en een zingende trompettist die leek op een muziekleraar op stap met 3 van zijn meest getalenteerde studenten.
De muziek wisselde tussen Cream, John Scofield en Miles Davis met een flink aantal eigen nummers. In de pauze complimenteerde ik de gitarist met zijn hele goede spel. Het bleek dat John Scofield ook een van zijn favorieten was en eens in de 10 jaar in de buurt speelde. "Lucky bastard, you can see him every year at the North Sea Jazzfestival." Na afloop terug naar de Camper, die op de parkeerplaats in het centrum stond, maar toen bleek dat je om 01.00u 's nachts de parkeermeter niet kon bijvullen en de politie en parkeerwachters tot diep in de nacht bleven controleren, toch maar weer opzoek gegaan naar een Wal-Mart. Binnen 4 minuten zaten we op de ringweg waar de malls waren en de eerste mall was gelijk raak. Nieuwe onderbroeken en ijs gekocht om 02.00u 's nachts. Het voelde weer als thuis komen.