We waren nog maar net opgestegen van JFK toen er een enorme knal te horen was. "Ik ga even kijken bij mijn ouders die voor in het vliegtuig zitten." Zei mijn buurman. "Volgens mij krijg je nooit toestemming, want de bordjes met fasten your seatbelts branden nog." antwoordde ik. " This is your captain speaking, we zijn door de bliksem geraakt, maar aan de apparatuur is geen schade toegebracht."
Gelijk daarna kreeg ik van hem het AD in mijn handen geduwd. "Je moet dit eens lezen, een bericht over vier Rotterdammers die over de grote plas gaan roeien. "Die hebben het ook niet getroffen met het weer, hadden die niet beter nog een paar dagen kunnen wachten.", zei ik tegen hem. "We hebben al 4 dagen gewacht en de weerman in New Jersey gaf het advies om zaterdag te vertrekken." Ik zat naast de coach van de groep die de afgelopen 3 jaar had getraind om hun droom waar te maken, roeien van New York naar Rotterdam. " Toen ze begonnen had er maar een ervaring met roeien. En nu zitten ze hier vlak onder ons." Helaas was de bewolking zo groot dat we niet eens hoefden te proberen om ze te ontdekken. "De boot zit van top tot teen onder de stickers van de sponsers." Ik vroeg nog hoeveel dit hele project heeft gekost. "Een kwart miljoen Euro. Ik heb dagelijks telefonisch contact met ze en via de website www.oceanfours.com hou ik de ontwikkelingen bij. We hebben gisteren met 150 man een party gegeven en met zijn allen een paar Heineken gedronken op de goede afloop". Op de vraag of dat ook een van de sponsers was, knikte hij. "Het record staat op 55 dagen en we hopen het in 53 dagen te doen, twee man roeien gedurende twee uur, en de andere twee rusten dan uit. Dit ritme houden ze 24 uur per dag vol gedurende de hele tocht. We verwachten dat het zo'n 10 dagen duurt voordat ze helemaal gewend zijn aan dit ritme. Je weet dat er zaken kapot gaan, maar daar is iedereen goed op voorbereid." Ik vroeg of er veel publiciteit aan was gegeven. "Twee Vandaag zend iedere week een kort item uit. De Telegraaf houdt een soort dagboek bij en er is al heel veel andere media geweest die er aandacht aan hebben besteed.
Dus het werk van de coach zit er nu zo'n beetje op, nu ben ik hun PR-man."
Bijna hadden we onze aansluiting naar Amsterdam gemist. In het vliegtuig van Salt Lake City naar New York had de purser al omgeroepen dat de 2 vluchten naar Amsterdam van Delta Airlines en KLM al klaar stonden. Onze vlucht zou om 17.10u. vertrekken. En toen we uit de slurf bij gate 22 stonden hoorde we genoeg Nederlands om rustig de volgende 30 minuten te gaan zitten. We waren met Delta Airlines gekomen, maar moesten overstappen op KLM. Onze vlucht stond eerst wel op het bord, maar de vertrektijden en het gatenummer stond er nog niet bij. 20 minuten later was er van vlucht kl 0642 niks meer terug te vinden op de borden. "Waar vandaan vertrekt KLM" vroeg ik aan iemand van het grondpersoneel. "Terminal 4". Ik vroeg het aan nog drie verschillende medewerkes in het gbouw. En om 16.55u renden we door de verkeerde Terminal opzoek naar de monorail die ons nog naar Terminal 4 moest brengen. 17.15u stonden we onze schoenen uit te trekken voor de security check, maar wisten toen gelukkig al dat onze vlucht een vertragen had van 50 minuten. 18.03u Struck by Lightning.