We waren nog maar net opgestegen van JFK toen er een
enorme knal te horen was. "Ik ga even kijken bij
mijn ouders die voor in het vliegtuig zitten."
Zei mijn buurman. "Volgens mij krijg je nooit toestemming,
want de bordjes met fasten your seatbelts branden nog."
antwoordde ik. " This is your captain speaking,
we zijn door de bliksem geraakt, maar aan de apparatuur
is geen schade toegebracht."
Gelijk daarna kreeg ik van hem het AD in mijn handen
geduwd. "Je moet dit eens lezen, een bericht over
vier Rotterdammers die over de grote plas gaan roeien.
"Die hebben het ook niet getroffen met het weer,
hadden die niet beter nog een paar dagen kunnen wachten.",
zei ik tegen hem. "We hebben al 4 dagen gewacht
en de weerman in New Jersey gaf het advies om zaterdag
te vertrekken." Ik zat naast de coach van de groep
die de afgelopen 3 jaar had getraind om hun droom waar
te maken, roeien van New York naar Rotterdam. "
Toen ze begonnen had er maar een ervaring met roeien.
En nu zitten ze hier vlak onder ons." Helaas was
de bewolking zo groot dat we niet eens hoefden te proberen
om ze te ontdekken. "De boot zit van top tot teen
onder de stickers van de sponsers." Ik vroeg nog
hoeveel dit hele project heeft gekost. "Een kwart
miljoen Euro. Ik heb dagelijks telefonisch contact met
ze en via de website www.oceanfours.com
hou ik de ontwikkelingen bij. We hebben gisteren met
150 man een party gegeven en met zijn allen een paar
Heineken gedronken op de goede afloop". Op de vraag
of dat ook een van de sponsers was, knikte hij. "Het
record staat op 55 dagen en we hopen het in 53 dagen
te doen, twee man roeien gedurende twee uur, en de andere
twee rusten dan uit. Dit ritme houden ze 24 uur per
dag vol gedurende de hele tocht. We verwachten dat het
zo'n 10 dagen duurt voordat ze helemaal gewend zijn
aan dit ritme. Je weet dat er zaken kapot gaan, maar
daar is iedereen goed op voorbereid." Ik vroeg
of er veel publiciteit aan was gegeven. "Twee Vandaag
zend iedere week een kort item uit. De Telegraaf houdt
een soort dagboek bij en er is al heel veel andere media
geweest die er aandacht aan hebben besteed.
Dus het werk van de coach zit er nu zo'n beetje op,
nu ben ik hun PR-man."
Bijna hadden we onze aansluiting naar Amsterdam gemist.
In het vliegtuig van Salt Lake City naar New York had
de purser al omgeroepen dat de 2 vluchten naar Amsterdam
van Delta Airlines en KLM al klaar stonden. Onze vlucht
zou om 17.10u. vertrekken. En toen we uit de slurf bij
gate 22 stonden hoorde we genoeg Nederlands om rustig
de volgende 30 minuten te gaan zitten. We waren met
Delta Airlines gekomen, maar moesten overstappen op
KLM. Onze vlucht stond eerst wel op het bord, maar de
vertrektijden en het gatenummer stond er nog niet bij.
20 minuten later was er van vlucht kl 0642 niks meer
terug te vinden op de borden. "Waar vandaan vertrekt
KLM" vroeg ik aan iemand van het grondpersoneel.
"Terminal 4". Ik vroeg het aan nog drie verschillende
medewerkes in het gbouw. En om 16.55u renden we door
de verkeerde Terminal opzoek naar de monorail die ons
nog naar Terminal 4 moest brengen. 17.15u stonden we
onze schoenen uit te trekken voor de security check,
maar wisten toen gelukkig al dat onze vlucht een vertragen
had van 50 minuten. 18.03u Struck by Lightning.