We waren om een uur of zeven 's avonds van Cortez vertrokken op weg naar Canyon de Chelly, volgens onze berekening zouden we daar rond 11 uur 's avonds arriveren. Rond 8 uur begon het donker te worden en in de verte zagen we het onweren, maar het was nog ver weg. "Gelukkig blijft het boven de bergen hangen. Wat een schitterend schouwspel." zei ik tegen Anita. Maar naar mate we dichterbij kwamen, merkten we dat de buien toch meer onze kant op gingen. We reden nu door de woestijn van Arizona en waren Four Corners net gepasseerd, de enige plek in de VS waar vier staten aan elkaar grenzen. Utah, Colardo, New Mexico en Arizona. Het begon met hard te waaien en een struik kwam plotseling van links in mijn schijnwerpers, ik schrok omdat ik dacht dat het een hert was. Vervolgens ging het hevig regenen. Regen in de woestijn geeft een vreemde geur, een lucht die je ook ruikt als je slakken eet. We besloten om bij Mexican Water te stoppen, de bliksem begon nu echt dicht bij in te slaan, tenminste zo leek het. Voor we er erg in hadden reden we Mexican Water voorbij. Het was geen plaats, maar slechts een tankstation die na zonsondergang dicht ging. We zagen dat een camper al geparkeerd had. We keerden zo snel als het kon en parkeerde onze GetAway Van naast de camper met de afmetingen van een gemiddelde RET bus. Even later kwam er een derde camper. Terwijl de donder en de bliksem nog een tijdje door gingen voelden we ons nu een stuk veiliger. "Zo'n tankstation zal toch wel een bliksemafleider hebben."