Met een gebonk op de FordVan werden we middden in de nacht gewekt door twee politieagenten en een fel zoeklicht was op ons gericht.
“Would you please step outside sir.”
We waren net van David en Deborah gekomen, een Amerikaans echtpaar, die we ontmoet hadden in de Blue Note Jazzclub in New York. Het was rond half twaalf ‘s avonds toen we bij hun vandaan reden en hadden besloten om te overnachten op een grote parkeerplaats bij de dichtsbijzijnde Mall. Voordat we gingen slapen hebben we ons nog even opgefrist bij het WaffleHouse,dat 24uur open is. Daarna onze FordVan een beetje achteraf geparkeerd.
“Waar komen jullie vandaan en zijn jullie muzikanten.” Ik vertelde hem dat we uit The Netherlands kwamen en te vermoeid waren om door te rijden. “We zijn geen muzikanten, maar onderwijzers en we hebben een lange vakantie. “
“Ik zou dat keyboard niet op de stoel van bestuurder neerzetten, want dat ziet eruit als een uitnodiging.” Ik stond daar nog steeds in mijn T-shirt en op mijn blote voeten een beetje te blauwbekken. Ik durfde me niet echt veel te bewegen, uit angst dat het door de agent als verdacht werd beschouwd. “Mag ik indentificatiepapieren van jullie zien, “ en dit was het moment om mijn gympies snel aan te trekken. Anita wist precies waar haar paspoort lag, maar ik was vergeten waar ik die van mij had neergelegd en dit was niet het moment om rustig te gaan zoeken. Maar mijn rijbewijs was ook goed genoeg.
Ruim 30% van de Amerikanen heeft niet eens een paspoort, dus een rijbewijs is heel vaak het document waarmee men zich indentificeert. Alles werd oke bevonden, “Ik ben verantwoordelijk voor de veiligheid van deze sector vandaar deze controle.” Mij stelde het wel gerust, maar Anita had heel even het gevoel dat we een David Crosby-moment aan het meemaken waren. Met een “Good night and be carefull” reden de twee agenten weer verder.